Szpital

Andreas

Duży biały budynek, wyglądający na wiekowy. Prawdę mówiąc szpital ten istnieje od wielu, wielu lat, choć niecałe trzy lata temu został odnowiony. Wnętrze sal są wyjątkowo sterylne. Białe ściany, białe kafelki, białe pościele... Szpital ma także wydział dla chorych psychicznie bądź z jakimikolwiek zaburzeniami.

Nezumi

Nezumi wyszedł z gabinetu. Usiadł na krześle obok Yonghima.
-Lekarz powiedział,że to tylko zwichnięcie. Nic mi nie będzie-powiedział radośnie i uśmiechnął się
Popatrzył głęboko w oczy chłopaka i powiedział cicho:
-Dziękuje
Delikatnie odsunął mu kosmyk włosów z czoła i uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Kim Yonghim

Yonghim zesztywniał. Czuł nadciągający napad paniki i odwrócił wzrok, odsuwając się. Zareagował automatycznie, wycofując się. Jak zwykle.
- Chodźmy, odprowadzę cię. - Wstał i podał mu rękę.
Ciepło dłoni Nezumiego było przyjemne, ale nie umiał nie narzucać dystansu przy tak świeżych znajomościach. Zwyczajnie nie potrafił inaczej.
- Możesz się na mnie podpierać, jeśli będziesz miał problem z chodzeniem - zaoferował wiedząc, że może tego pożałować. Uśmiechnął się przepraszająco.

Nezumi

Nezumi poczuł się głupio. Wiedział,że nie powinien się spieszyć ale on był taki uroczy,że nie mógł się powstrzymać.
Wziął jego rękę i ociągając się wstał z krzesła.

Kim Yonghim

Nie odzywali się do siebie przez jakiś czas, idąc w ciszy. Yonghim zaczynał mieć wyrzuty sumienia. Nie znał chłopaka, ale Nezumi mieszkał w jego byłym akademiku, więc pewnie jeszcze nie raz się spotkają, jako że często tam bywał. Nie chciał być źle odebranym, ale nie bardzo wiedział jak wybrnąć z tej sytuacji. Wyszli ze szpitala i skierowali się w stronę akademika. Yonghim zerkał co chwilę na niego, badając wyraz twarzy.
*z tematu*

Nezumi

Nezumi czuł na sobie ukradkowe spojrzenia Yonghima ale się nie odezwał. Nie chciał być zbyt nachalny.
Zastanawiał się czy jeszcze kiedyś się spotkają.Miał nadzieję,że tak.Polubił go.
Pochłonięty swoimi myślami zmierzał w stronę akademika.
*z tematu*