Andreas Way/Eizo Suzuki

Eizo Suzuki

Eizo podziwiał jak jego chłopak zaczyna poruszać tyłkiem podczas ubierania się, z lekko przymrużonymi oczami mruczał cicho
- albo wiesz co? poczekaj, odprowadzę Cię - wstał z łóżka i przytulił się od tyłu do młodszego, całując go zaczepnie po szyi. W końcu sam się szybko ubrał i złapał za telefon, portfel i klucze
- ta, ja już mogę iść.

Kim Yonghim

- Hahahaha... Ale ja nie. muszę się przebrać, przecież nie mogę pójść do pracy w tym samym co wczoraj!
Zebrał swoje rzeczy, otrzepał z bluzki niewidzialny pyłek i ruszył w stronę drzwi.
- Poczekasz na dole czy włazisz ze mną na trzecie? - zapytał choć znał odpowiedź.
Wyszedł pierwszy.
*z tematu*

Eizo Suzuki

- chyba serio nie myślisz, że będę czekał na dole skoro mogę patrzeć jak się przebierasz - uśmiecha się do niego bardzo ale to bardzo szeroko, wychodząc za nim zamknął za sobą drzwi
*z tematu*

Andreas

Od razu po wejściu do pokoju zaczął pakować najpotrzebniejsze rzeczy. Później napisał kartkę do swojego współlokatora, Eizo, że nie będzie go przez jakiś czas. Zabrał swoje rzeczy oraz Asha i wybiegł z pokoju.
*z tematu*

Eizo Suzuki

Przemyciwszy zakupy walnął się na podłogę. Zobaczył kartkę od współlokatora informującą, że nie będzie go przez jakiś czas, zaczął się śmiać cicho, później nieco głośniej aż zakrywając oczy zaczął płakać. Rzucił kartkę na podłogę, bezwładnie położył się na łóżku. Poduszka pachniała Yonghimem, co sprawiło, że jeszcze gorzej się rozbeczał. Czuł, że boli go cała klatka piersiowa a serce jakby krwawiło, ściskało się chcąc się rozdrobnić w drobny mak. Pękło. Pękło wraz z chwilą gdy zobaczył łyz chłopaka. Nie chciał sprawić, żeby on płakał, nie chciał go skrzywdzić, chciał być dla niego wszystkim i niczym zarazem, chciał po prostu być, móc egzystować, dzielić dzień, noc, dobre i złe chwile!

Łzy powoli znikły z jego policzków, jednak ból został, wypijał kolejną puszkę trunku, patrząc się bezwiednie w ścianę, wystukiwał jakiś rytm na puszce, co jakiś czas popalając papierosa.
Siedział wśród rozwalonych swoich rzeczy, które w afekcie chwilowej histerii zaczął wszystkim rzucać co miał pod ręką.

Eizo Suzuki

Wyobrażał sobie to wiele razy, że wstaje, że idzie, że wbiega do jego pokoju i krzyczy, że go kocha, że nie ważne czy kiedykolwiek odwzajemni jego uczucie, że chce być z nim mimo wszystko. Jednak później był strach, że jeżeli by wszedł, a tam by ktoś był?.... Nie... Nie! Yonghim nie jest z "takich" osób, to nie możliwe...
Później kolejna wizja, że zaczyna mu tam płakać a Yonghim bez uczuć go wyrzuca za drzwi.
Zaśmiał się gorzko do swoich myśli, wyrzucając pustą puszkę.
Zachowuje się znów żałośnie i dokładnie o tym wie, nie może jednak przestać.

Kolejna obawa przyszła sama z siebie, gdy rano z mega moralnym kacem otwierał okno, aby pozbyć się zaduchu alkoholu i tytoniu.
przecież razem pracujemy w... kawiarence...
Piątek, nigdy nie lubił piątków. Chociaż w sumie to była idealna okazja, żeby uciec od życia.
Szybko wziął prysznic, ogarnął się, choć jego oczy nadal są bez wyrazu.
Wyszedł z pokoju zabierając ze sobą jedynie mp3, skoroszyt i długopis.
*z tematu*

Eizo Suzuki

Wrócił do pokoju, zastanawiał się przez chwilę co się dzieje. U niego w pokoju był jakiś facet
- c...czy coś się stało? - spytał zdziwiony od progu, zamykając za sobą drzwi i wyciągnął słuchawkę z ucha. Okazało się, że jest to dyrektor akademika i poinformował Eiza o przeprowadzce, gdyż ten pokój będzie....
Dalej już nie słuchał, jak to przeprowadzka? Zaledwie od tygodnia jest w tym pokoju, tu ma wspomnienia z Yonghimem, z współlokatorem - Andreasem...
Zdążył już się zadomowić w pokoju i nagle ma go opuścić?
Jednak nie stawiał się, spakował wszystkie rzeczy, zabrał z łazienki kosmetyki i oddawszy klucz podążał za dyrektorem na trzecie piętro.
*z tematu*