Plac przed akademikiem

Shin Hyeyoung

-Niby mam współlokatora, ale z tobą chyba lepiej się dogadam- wyszczerzył się.
-Jeśli nie masz nic przeciwko, jestem nocnym markiem i nie chodzę spać o pierwszej, ale jeśli jesteś zmęczony to mogę przenocować u Ciebie już za 5 minut, właściwie wczesne kładzenie się spać też mi nie przeszkadza.

Nagasawa Shuji

- Jak chcesz, i tak z reguły nie mogę spać.

Mówiąc to, wstał z ławki, otrząsnął spodnie i oczekiwał, aż Hye zrobi to samo.

Nagasawa Shuji

(uznajmy przedawnienie wątku, bo się zanudzę ._.)
*z tematu*

Tori

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wyszedł z budynku wprost na plac, kierując się pod jedno ze stojących tam drzewa, wciąż niosą talerz z posiłkiem. Co jakiś czas spoglądał czy jego współlokator podąża za nim. W tym momencie bawił się on jednym ze swoich kosmyków. Chłopak zatrzymał się dochodząc do drzewa i kucnął kładąc talerz na trawie. - Chodź do mnie. - zamachał mu znacząco dłonią aby ten ukucnął przy nim.

Lan

Chłopak na widok kucającego współlokatora, przyspieszył nieco, po czym przykucnął zaraz obok, zastanawiając się, czy to aby na pewno był dobry pomysł. Cóż, miał złe wspomnienia z kucającymi facetami pod drzewami. Szybko wybił głupie myśli ze swojej głowy wpatrując się w Toriego, który połozył talerz na trawie.

Tori

- Teraz cicho. - powiedział szeptem przytykając palec do ust - Patrz. - rozchylił gałezie krzaków znajdujących się tuż przy drzewie a im oczom ukazał się sporych rozmiarów karton przykryty częściowo kocem - Cześć mała - szepnął odkrywając pudełko.
<Miau> rozległo się ciche i delikatne miauczenie. karton był wyłożony grubym kocem a w rogu stała miseczka z mlekiem. To co kryło się w środku było oczywiste. Był to biały ze złotymi tęczówkami mały kociak, zapewne jeszcze dziecko.
Tori włożył rękę do środka głaskając kota a ten zaczął ocierać się o jego dłoń słodko mrucząc. - To jest ten KTOŚ którego chciałem ci pokazać. - spojrzał kontem oka na chłopaka

Lan

- Jaki słodki kiciuś~
Szybko zasłonił usta dłonią, by przepadkowo tego nie wykrzyczeć. W koncu czasem gdzieś zanimi przechadzały się przypadkowe osoby. Lan kochał wszystkie zwierzęta, jednak ten kociak swym urokiem podbił jego serce.
- Ty go tu chowasz?
Zapytał cicho, przyglądając się białej, puszystej i miękkiej sierści kotka, którego zaraz zaczęło się mu robić szkoda.
- Weźmy go do domu, tu nocami musi być zimno.
Poprosił, choć doskonale wiedział, że to niedozwolone.

Tori

- Znalazłem ją dwa miesiące temu. Zanim przenieśli mnie do twojego pokoju musiałem ją ukryć gdzieś. - chwycił kotka jedną ręką i uniósł na wysokość swojej twarzy - Zniszczyła mi wcześniej prawie wszytko w pokoju. - kotka zaczęła machać łapkami miaucząc - Chcesz pogłaskać? - odwrócił głowę w jego stronę i przekrzywił ją lekko, a kotka zaczęła bawić się jego zwisającymi kosmykami włosów.

Lan

Chłopak szybko, lecz delikatnie i ostroznie zabrał kotkę z jego rąk, zatapiając dłoń w mięciutkiej sierści.
- W domu zostawiłem 3 koty. Tęsknie za nimi strasznie, choć to okrutne dziady bez serca były.
Uśmiechnął sie szeroko. Kot leżał na złożonej przy piersi ręce, zaś wolną ręką, Lan bawił się trącając go delikatnie palcami, które kotek lekko podgryzał.

Tori

- Szczęściarz, ja zawsze chciałem mieć kota. - oparł głowę o rękę która leżała na jego kolanach i uśmiechnął się lekko.
Naprawdę kochał koty. Te piękne i dostojne stworzenia a zarazem tak wredne i samolubne. Nigdy wcześniej jednak nie miał szansy posiadać własnego kota. Pff. Jedynym zwierzakiem w jego domu był ogromny owczarek, który kiedyś poważnie go pogryzł. To właśnie stąd wzięła się też jego fobia, o której nie chciał nawet wspominać słowem.

Lan

- Kiedyś sobie sprawimy kotka, jak narazie masz mnie.
Wyszczerzył się szeroko, jednak jego uśmiech zniknął niemalże tak szybko, jak się pojawił. "Co ja do cholery miałem na myśli?", zapytał sam siebie w myślach, czerwieniąc się przy tym niemożliwie. Z niechęcią oddał kotka na ręce Toriego i wyciągnął z kieszeni telefon, sprawdzając godzinę. Złapał się za głowę załamany.
- Spóźnie sie!
Wrzasnął z niepokojącą miną. Była to też lekka wymówka, by nie drążyć tej rozmowy, którą przez przypadek zakłócił, swoimi dziecinnymi odzywkami.
- Um.. wybacz mi, wrócę do pokoju za pare godzin. do zobaczenia później!
Pomachał Toriemu, biegnąć z prędkością światła na zajęcia.

Tori

- Kiedyś sobie sprawimy kotka, jak narazie masz mnie.
Gdy te słowa zabrzmiały w jego uszach podniósł szybko głowę rozchylając lekko usta by coś powiedzieć. Miał głowę pełną myśli, które w jednej chwili opuściły swoje miejsce. W jakiś sposób strasznie uszczęśliwiło go to jedno zdanie.
- Spóźnie się! - odebrał od niego kota lekko zdziwiony - Um.. wybacz mi, wrócę do pokoju za parę godzin. do zobaczenia później!
Już dawno nie czuł takiego ciepła na sercu. Śmiał się z samego siebie w duchu, że taka mała osóbka potrafi sprawić to z taką łatwością.
Widząc jak odbiega wstał szybko i krzyknął za nim na cały głos nadal trzymając kota na rekach, który już zaczynał się nudzić - Lan! - wołając go po imieniu najprawdopodobniej dopiero drugi raz przystawił rękę obok ust krzycząc jeszcze głośniej - Trzymam cię za słowo!!!

Tori

Chłopak siedział przez ten cały czas pod drzewem z kotem śpiącym na kolanach. Opuścił dzisiaj wszystkie dzienne zajęcia. Zbyt dobrze mu się odpoczywało. Jednak na wieczornych wykładach musiał się pojawić. Nie zastanawiając się długo wstał biorą pusty teraz talerz po jedzeniu i skierował się ku drzwią do budynku. Włożył kota pod bluzkę a ten złapał się materiału od zewnętrznej strony. Po drodze oddał jeszcze talerz na stołówkę i poszedł do pokoju powolnie wlekąc się po schodach. "Ciekawe czy już wrócił?"

Kim Yonghim

(mam nadzieję, że się nikomu nie wbiłem, ale mi się nudziło)

Wyszedł z budynku mijając po drodze jakiegoś bruneta. Miał wrażenie, że skądś go znał, ale nie bardzo wiedział skąd. Może z wykładów, albo imprezy na akademiku? Zignorował to, usiadł na jak najdalszej od wejścia ławce i zaczął czytać. Było chłodno, ale przynajmniej niczyja obecność go nie rozpraszała.

Nezumi

Była wspaniała pogoda więc Nezumi postanowił wyjść na plac przed akademikiem. Spacerował rozkoszując się przyjemnym wiaterkiem. Obserwował ludzi,zawsze lubił to robić. Na jednej z ławek zobaczył chłopaka czytającego książkę. A był to Yonghim.
Nezumi zaskoczony stał przez chwilę w jednym miejscu.
'Co on tu robi?' zastanawiał się Nezumi 'Przecież nie mieszka tu'.
Postanowił,że przywita się i ruszył prędko w jego stronę.